Manakova kuća se nalazi u predgrađu nekadašnje Savamale, na uglu ulica Kraljevića Marka i Gavrila Principa. U njoj se nalaze bogate zbirke narodnih nošnji, sa Kosmeta i iz Južne Srbije, zatim običaja i slično, sve ukupno oko 2600 predmeta.
Manakova kuća svedoči o stanju pre regulisanja i nastanka nove, srpske Savamale. Nju su, po naredbi kneza, „indžiliri“ morali da čuvaju dok su rušili Savamalu i prosecali nove ulice. Ne zna se tačno vreme njene izgradnje. Pretpostavlja se da je podignuta u vreme kada su podizani Konak kneginje Ljubice i Kafana „?“.
Postoji više legendi koje se vezuju za ovu kucću. Po nekim predanjima, u njoj je bio smešten tatar (pošta) kneza Miloša Obrenovicća. U vreme Miloša Obrenovića nisu postojale uređene pošte, niti poštanske linije sa određenim pravcem i vremenom odlaska i dolaska pošiljki. Prenos pošte vršile su, prema potrebi, pismonoše na konjima koji su se zvali tatari. Noseći poštu, tatari su se tokom puta kratko zadržavali u poštanskim stanicama, gde su menjali konje, odmarali se i jeli. Po njima su se nazivale poštanske stanice, a po predanju jedna od njih, Manakova kuća, bila je na liniji na kojoj su tatari prenosili službena pisma i državne dokumente.
Za ovu staru gradsku kuću vezuje se i legenda da je bila namenjena turskom agi i njegovom haremu. Pouzdano se zna da je kuću kupio Grk Manojlo Manak, koji je sedamdesetih godina devetnaestog veka u prizemlju držao pekaru i kafanu, dok je sprat koristio za stanovanje. Po njegovom rođaku Manaku Mihailoviću, dobila je i ime.
U sećanju starih Beograđana ostala je zapamćena kao kafana. Na najstarijoj fotografiji koja se čuva u Muzeju grada Beograda vidi se natpis sa imenom Arse Petrovića, ispred koje se nalaze stolovi postavljeni na trotoaru ulice. Pored zainteresovanih fotografa, izgled Manakove kuće zabeležili su i arhitekta Štaudinger i grafičar Luka Mladenović.
